«ΕΞΩ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝΕ ΠΑΙΔΙΑ»

ένα σύνθημα, μία περιοχή,

ένας στρατός, μία κοινωνία,

ένας πόλεμος στα χαρακώματα και ανάμεσα, παιδιά(;)

Λατρεύω τα Εξάρχεια γι' αυτό που είναι και τα μισώ γι αυτό που ποτέ δεν ήταν για μένα ως παιδί

ποτέ μου δεν είδα παιδιά στις πλατείες και τους δρόμους να παίζουνε μπάλα

για να παίξω έπρεπε να πάω στο πεδίον του Άρεως, για να κάνω ποδήλατο στο λόφο του Στρέφη

αν εξαιρέσεις τις περιοχές τις Αθήνας που έχουν γκετοποιηθεί - όπου ανθεί η εγκληματικότητα τόσο που όχι δεν παίζεις στους δρόμους αλλά φοβάσαι και να κυκλοφορήσεις- τα Εξάρχεια είναι μια από τις λιγότερο φιλικές περιοχές για μικρά παιδιά

όσο γοητευτικά είναι για τους νέους και ανθρώπους της διανόησης άλλο τόσο αποκρουστικά είναι για τα μικρά παιδιά και της νέες οικογένειες

Δεν ξέρω αν μετανιώνω (εγώ ή οι γονείς μου) που ως μικρό παιδί έμεινα στα Εξάρχεια

πάντως δεν θα άλλαζα με τίποτε ούτε στο παρόν ούτε και στο παρελθόν την τωρινή μου παραμονή εδώ ως φοιτητής

Για το μέλλον...βλέπουμε

Υ.Γ. Ελπίζω η αξιοθαύμαστη προσπάθεια και δουλειά που έχει γίνει στο παρκάκι Χαρ. Τρικούπη και Ναβαρίνου (όπου έχουν φυτρώσει και οι πρώτοι μπόμπιρες με τους μουσάτους πατεράδες τους) να εξελιχθεί σε κάτι θετικό και όχι σε έναν ακόμα απέραντο τεκέ και σε εφαλτήριο των «αναρχικών επιχειρήσεων»

©huck